Οικολόγοι Πράσινοι Μεσσηνίας
Στο νοτιότερο άκρο της Μεσσηνίας και της Πελοποννήσου, στα όρια του Δήμου Πύλου, βρίσκεται μια μοναδική λιμνοθάλασσα, που είναι ενταγμένη στο Δίκτυο NATURA, γνωστή με το όνομα «Διβάρι», και η οποία αποτελεί το αρχικό αλλά και το τελικό σημείο της μετανάστευσης των αποδημητικών πουλιών από και προς την Αφρική.
Εδώ, σε αυτήν την μοναδική περιοχή, λειτουργεί από πέρσι, και φέτος ανακαινισμένο κάτω από νέα διεύθυνση ένα αναψυκτήριο, το οποίο – από τον τρόπο που λειτουργεί – υποβαθμίζει απίστευτα το οικοσύστημα. Πρόκειται για μια έκταση, που δημιουργήθηκε στο διάβα των αιώνων και που όλοι όσοι βρέθηκαν να την κατοικούν την έχουν σεβαστεί.
Η επέλαση των ΙΧ των λουομένων, ανάμεσά τους, των θηριωδών 4Χ4 , οι εκατοντάδες ξαπλώστρες και η χρήση εκατοντάδων μέτρων παραλίας για αυτές, καθώς και οι μυριάδες των απρόσεκτων επισκεπτών οι οποίοι κινούνται μέσα σε μια προστατευμένη περιοχή που τείνει να γίνει ξέφραγο αμπέλι, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην οριστική υποβάθμιση αυτής της περιοχής – αν δεν έχει ήδη επισυμβεί.
Στο Διβάρι της Γιάλοβας λοιπόν, όπου συναντιέται η ιστορία, (τα ιστορικά και προϊστορικά μνημεία) με ένα οικοσύστημα με πλούσιους φυσικούς πόρους (τη βιοποικιλότητα που συντηρεί η λιμνοθάλασσα, όπως τα ψάρια και τα πουλιά), οι αμμοθίνες με τους αγριόκεδρους και τα άλλα δενδροειδή με το απειλούμενο είδος του χαμαιλέοντα και όπου κυριαρχεί η σπάνια ομορφιά του τοπίου, μένει κανείς έκπληκτος, που οι αρμόδιες υπηρεσίες της Πολιτείας (Αρχαιολογική Υπηρεσία – Υπουργείο Πολιτισμού, Υπουργείο Περιβάλλοντος, Δημοτική και Νομαρχιακή Αρχή), μένουν απαθείς μπροστά στις καταγγελίες της Ορνιθολογικής Εταιρίας και των επιστημόνων που την περιβάλλουν, αλλά και με όσα παράξενα και στραβά βλέπει ο κάθε υποψιασμένος επισκέπτης.
«Βάρβαρη επιδρομή δέχθηκε προ ημερών η προστατευόμενη περιοχή της λιμνοθάλασσας της Γιάλοβας, με αποτέλεσμα να απαιτούνται άμεσα μέτρα προφύλαξης. Συγκεκριμένα, τέσσερα στρέμματα παραλιακής έκτασης καταστράφηκαν από βαρύ μηχάνημα στην παραλία Αλμυρόλακκα. Οι αμμόλοφοι ισοπεδώθηκαν και δεκάδες αιωνόβιοι αγριόκεδροι κόπηκαν από τους καταστροφείς, η ταυτότητα των οποίων παραμένει άγνωστη. Κάθε παρέμβαση στην περιοχή «είναι παράνομη, καθώς η εθνική και κοινοτική νομοθεσία απαγορεύει ρητά την καταστροφή και υποβάθμιση τέτοιων οικότοπων», τονίζει σε ανακοίνωσή της η Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία (ΕΟΕ), η οποία υλοποιεί εκεί ένα από τα μακροβιότερα προγράμματα (από το 1998) για προστατευόμενη περιοχή στην Ελλάδα. «Εκτάσεις με παραθαλάσσιους κέδρους έχουν εξαιρετική σημασία για τα παράκτια οικοσυστήματα και γι’ αυτό προστατεύονται αυστηρά σε ευρωπαϊκό επίπεδο», συμπληρώνει» Καθημερινή 04-08-10
«Οι εκχερσώσεις που έγιναν κατά το παρελθόν, οι εκτροπές των ποταμών που εκβαλλουν στη θάλασσα, σε συνδυασμό με την έλλειψη ορθολογικής διαχείρισης του νερού έχουν οδηγήσει τη λιμνοθάλασσα και τις παραλίμνιες ελώδεις εκτάσεις σε σημαντική μείωση τόσο της επιφάνειας τους, όσο και του βάθους τους, διαταράσσοντας το υδρολογικό τους ισοζύγιο. Η ρύπανση από οργανικά φορτία, η λαθροϋλοτομία, το παράνομο κυνήγι, και η ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΗ ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΑΚΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟΥΣ ΠΑΡΑΘΕΡΙΣΤΕΣ έχουν μεγιστοποιήσει το όλο περιβαλλοντικό πρόβλημα, απειλώντας με εξαφάνιση νευραλγικούς κρίκους της τροφικής αλυσίδας των υγροτόπων». Μπροσούρα: «Πύλος: η άγνωστη κληρονόμος» η οποία εκδόθηκε από το ‘Ινστιτούτο Θαλάσσιας Βιολογίας Κρήτης’ 1998).
H ίδια η λιμνοθάλασσα πλέον κινδυνεύει άμεσα από το φαινόμενο της υφαλμύρισης. Η σπουδαιότερη αιτία αυτής της εξέλιξης είναι η κατασκευή πολλών υδρομαστευτικών έργων (ανεξέλεγκτες γεωτρήσεις), στις παρακείμενες περιοχές, τα οποία υποβαθμίζουν την ποιότητα των υπογείων και πηγαίων υδάτων, καθώς το θαλασσινό νερό διεισδύει στην ενδοχώρα.
Πρέπει, λοιπόν, να ακολουθηθούν οι επιστημονικές υποδείξεις και οι αρχές, πολιτικές, δημοτικές, και όλες οι αρμόδιες υπηρεσίες – ακόμη όμως και οι ίδιες οι επαγγελματικές ομάδες – να επιδείξουν την εγρήγορση, την επαγρύπνηση και τη συνειδητότητα που απαιτείται για τη διαχείριση ενός τόσο πολύτιμου φυσικού πόρου. Πρέπει να γίνουν πολλά προγράμματα, πολλές μελέτες και να υλοποιηθούν αλλά κυρίως να μπουν τα πράγματα σε μια σειρά για όλους και για όλα.
Οι Περιοχές NATURA είναι σπουδαία φυσικά οικοσυστήματα τα οποία στο πέρασμα των αιώνων διαφύλαξαν τα χαρακτηριστικά τους και συμβάλλουν στη διαφύλαξη της τοπικής και παγκόσμιας βιοποικιλότητας – το 2010 έχει ανακηρυχθεί από την ΟΥΝΕΣΚΟ έτος ΒΙΟΠΟΙΚΙΛΟΤΗΤΑΣ – δηλ. στην ίδια τη ζωή του Πλανήτη μας.
Οι Περιοχές NATURA δεν ανήκουν μόνο στις Τοπικές Κοινωνίες αλλά είναι ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ κληρονομία από τις προηγούμενες γενιές που μας τις κληροδότησαν για να τις διαφυλάξουμε και για τις επόμενες γενιές, όσο υπάρχουν άνθρωποι.
Ετσι Η ΤΟΠΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ είναι άμεσα αναγκαίο να αποφασίσει, λαμβάνοντας τις πιο πάνω παραμέτρους, να επενδύσει στα ποιοτικά χαρακτηριστικά της περιοχής και ταυτόχρονα στην αειφορία των ίδιων των τουριστικών υπηρεσιών της.
ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙ Η ΠΕΡΙΟΧΗ ΑΥΤΗ ΝΑ ΕΞΕΛΙΧΘΕΙ ΣΕ ΕΝΑ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΟ ΕΛΝΤΟΡΑΝΤΟ, ΟΠΟΥ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΙΓΑ ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΜΕΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΥΠΟΣΚΑΠΤΟΝΤΑΣ ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΚΑΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΤΑΧΘΕΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΟ ΚΑΤΟΙΚΟ, ΠΟΛΙΤΗ Ή ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΠΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΑΥΤΗΣ.
ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΗΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΉ ΑΜΕΣΑ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ.
ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΕΠΕΡΧΟΝΤΑΙ ΜΕ ΑΡΓΟΥΣ ΚΑΙ ΑΔΙΟΡΑΤΟΥΣ ΡΥΘΜΟΥΣ, ΕΝΩ Η ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ, Η ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΚΑΙ Η ΔΙΑΦΥΛΑΞΗ ΤΩΝ ΠΟΙΟΤΙΚΩΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΩΝ ΜΙΑΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΕ ΨΥΧΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ, ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΠΟΙΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΥΠΕΡΒΑΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΦ ΑΠΑΞ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ ΤΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ.
Στο άρθρο 24 του Ελληνικού Συντάγματος αλλά και στην Ευρωπαϊκή Συνθήκη γίνεται ρητή αναφορά στην ΑΕΙΦΟΡΙΑ.
Πρόσφατα, επίσης, ψηφίστηκε από την Ελληνική Βουλή Νόμος ο οποίος κύρωσε την «Ευρωπαϊκή Σύμβαση για το Τοπίο» που υπεγράφη στη Φλωρεντία στις 20 Οκτωβρίου 2000. Νόμος 3827 – ΦΕΚ Α 30/5-2-2010. Η Σύμβαση αυτή μεταξύ των άλλων προβλέπει «…μια ισορροπημένη και αρμονική σχέση μεταξύ κοινωνικών αναγκών, οικονομικής δραστηριότητας και περιβάλλοντος». «…το τοπίο διαδραματίζει ένα σημαντικό ρόλο δημοσίου συμφέροντος από άποψη πολιτισμική, οικολογικη, περιβαλλοντική και κοινωνική και ότι συνιστά πόρο ευνοϊκό για την οικονομική δραστηριότητα, του οποίου η προστασία, η διαχείριση και ο σχεδιασμός μπορεί να συμβάλλει στη δημιουργία θέσεων εργασίας».
Για υλοποιηθεί η ΑΕΙΦΟΡΙΑ και η προστασία του Τοπίου όμως απαιτούνται ορισμένες προϋποθέσεις. Και ρωτούμε:
- Άραγε, το Τμήμα Φυσικού Περιβάλλοντος του ΥΠΕΚΑ, έχει γνωμοδοτήσει θετικά υπέρ της λειτουργίας αυτής ‘της θηριώδους’ καντίνας;
- Γιατί άραγε να εκκρεμεί η έγκριση της Ειδικής Περιβαλλοντικής Μελέτης (ΕΠΜ) για την περιοχή, η οποία καθορίζει το θεσμικό πλαίσιο προστασίας, (και η οποία εκπονήθηκε το 2000, και επικαιροποιήθηκε το 2007 από την ΝΑ Μεσσηνίας) από το ΥΠΕΚΑ; Ποιος ή ποιοι εξυπηρετούνται;
- Ποια μελέτη άραγε, έχει συνυπολογίσει την ανεξέλεγκτη χρήση των υπογείων υδάτων από τις γεωτρήσεις της περιοχής – που πολλαπλασιάζονται ραγδαία – και ειδικότερα από την υδρολογική πίεση που ήδη ασκείται και που πρόκειται να ασκηθεί όχι μόνο στην ίδια τη λιμνοθάλασσα, αλλά και στις γειτονικές γεωργικές περιοχές και τα άλλα οικοσυστήματα από τις δύο μονάδες της ΠΟΤΑ (Πύλου, Ρωμανού);
- Τελικά μήπως από τις πράξεις και παραλήψεις των αρμοδίων αρχών της Ελληνικής Πολιτείας, η έννοια της αειφορίας και η προστασία του Τοπίου δεν έχουν καμιά απολύτως σημασία, ΚΑΙ ΑΠΛΑ ΜΑΣ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΟ ΜΑΤΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΝΑ «ΟΙΚΟΠΕΔΟΠΟΙΟΥΜΕ» ΤΑ ΠΑΝΤΑ;
Η πρόσφατη οικονομική κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, είναι και πολλά άλλα αλλά, κυρίως περιβαλλοντική και δεν θα ξεμπλέξουμε εύκολα αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία..
Η ΑΠΛΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΜΕΓΕΘΥΝΣΗ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗ. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΜΙΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ. ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΑΘΕ ΒΑΘΜΙΔΑΣ.
Το θέμα είναι πόσο σύντομα εμείς οι Πολίτες και κυρίως οι Πολιτικοί θα συνειδητοποιήσουμε τις αναγκαίες αλλαγές, στις οποίες πρέπει να προχωρήσουμε προκειμένου να έχουμε ένα βιώσιμο μέλλον ως κοινωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου