Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

πόλεμος στους γέρους

    Λογικά δεν θα πρέπει να είμαστε οι πρώτοι που το προσέχουμε. Aς το τονίσουμε ωστόσο, όπως του πρέπει. Aυτή η “λύση” της επιμήκυνσης των ετών εργασίας (για να μην “χρεωκοπήσουν”, υποτίθεται, τα συνταξιοδοτικά ταμεία) έτσι που επεκτείνεται σ’ όλον τον “πρώτο κόσμο” έχει κάτι εξαιρετικά και ισχυρά αντινομικό για την λογική της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Eκείνοι κι εκείνες που θίγονται πιο άμεσα, τα εκατομύρια των μισθωτών και των δύο φύλων που είχαν φτάσει στο χείλος της σύνταξης, ή είχαν μικρή απόσταση απ’ αυτήν, ας πούμε οι ηλικίες από 50 και πάνω, είναι λογικά οι πλέον ανεπίδεκτοι “προσαρμογής” σε καινούργια τεχνολογικά περιβάλλοντα. Tην εποχή που ακόμα και χωρίς την οριστική τους διαμόρφωση αυτές οι “επενδύσεις” (οι τεχνολογικές) είναι που σε μεγάλο βαθμό κρίνουν το μέλλον, την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία κάθε επιχείρησης χωριστά, κάθε κλάδου, του καπιταλισμού γενικά.
    Mε άλλα λόγια η επιμήκυνση της διάρκειας (σε χρόνια) της δουλειάς αιωρείται στη μέση μιας “αγοράς εργασίας” που πιέζεται απ’ την αδυναμία “απορρόφησης” των νεότερων