Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

ουκρανία: εκεχειρία;



Αν παρακολουθείτε αυτά που συμβαίνουν εδώ και μήνες στην ουκρανία και σε σχέση μ’ αυτήν το ξέρετε: μετά τις απανωτές στρατιωτικές επιτυχίες των αντικαθεστωτικών (γράφαμε στο προηγούμενο τεύχος γι’ αυτές) το ουκρανικό καθεστώς φαίνεται να έχει συνθηκολογήσει. Οι διαπραγματεύσεις στο Μινσκ έχουν οδηγήσει ως τώρα σε μια σημαντική ύφεση των μαχών, σε ανταλλαγές αιχμαλώτων και, το σημαντικότερο, στην εγκαθίδρυση μιας άτυπης συνοριακής γραμμής μεταξύ του καθεστώτος και των ανταρτών. Η οποία δεν ονομάζεται βέβαια έτσι, αλλά “ζώνη απόσυρσης των βαρέων όπλων”, πλάτους 30 χιλιομέτρων· “ζώνη εκεχειρίας” επιτηρούμενη απ’ τους παρατηρητές του οασε. [1] (Άλλοτε μια τέτοια ζώνη θα ονομαζόταν “πράσινη γραμμή” και θα είχε για επιτηρητές ειρηνόφιλους στρατιώτες του οηε.)
Η αποφασιστική ημέρα για την κοινά συμφωνημένη εκεχειρία αυτού του είδους ήταν η 19η Σεπτέμβρη, στο Μινσκ. Το σχέδιό της ήταν, ουσιαστικά, η “πρόταση 12 σημείων” που είχε κάνει νωρίτερα ο ρώσος πρόεδρος Πούτιν, παρότι το ρωσικό καθεστώς δεν παραλείπει να λέει και να ξαναλέει ότι “δεν αποτελεί μέρος του προβλήματος της ουκρανίας”.