Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

Γεννητούργια στο Καλαμάκι


την Παρασκευή το απόγευμα περίπου στις 7.30 άρχισαν να βγαίνουν απο την άμμο τα πρώτα χελωνάκια careta careta, της χρονιάς. Παρά τις προσπάθειες ωρισμένων κακών επαγγελματιών με τα beech patries, η ζωή συνεχίζει την μακραίωνη πορεία της, για άλλη μιά φορά, ελπίζουμε με την βοήθεια των εθελόντων/τριών του ΑΡΧΕΛΩΝ να ολοκληρωθεί η γεννηση απ' όλες τις φωλιές και αυτή τη χρονιά ήταν πολλές, πάνω απο δέκα στην συγκεκριμένη παραλία.

Τρίτη 17 Αυγούστου 2010

με αποφαση δικαστικου συμβουλιου παυει η διωξη σε αυτους που κατηγορουνταν για τι καψιμο της Συναγωγης στα Χανια

Το κύρος της ελληνικής δικαιοσύνης θίγεται αποκλειστικά από την ύπαρξη μέσα σε αυτήν αντισημιτών δικαστών που υπερασπίζουν και αθωώνουν ναζιστές. Και είναι αυτό που ανησυχεί τους πολίτες.
αντιναζί
να σου πω την αλήθεια Μπε, όχι, δε με ενδιαφέρει γιατί κάποιος ακροδεξιός αποφασίζει να κάψει μια συναγωγή, στο βαθμό που θεωρώ την απόφαση του αποτέλεσμα ψυχικής αρρώστιας (γενικά έχω την εντύπωση ότι οι φασίστες δεν είναι πολύ καλά στο κεφάλι).
αν βέβαια προέκυπτε ότι τον εμπρηστή τον βάλανε κάποιοι άλλοι που έχουν θεσμική εξουσία ή αξιώματα, ή τέλος πάντων δίνουν στο θέμα πολιτικές προεκτάσεις, τότε σίγουρα θα με ενδιέφερε να μάθω κάτι παραπάνω.
στη συγκεκριμένη περίπτωση, η εθνικότητα και μόνο αυτών των τρελών ήταν αρκετή να κάνει κάποιους (πχ δες τη συζήτηση στο tvxs) να βιαστούν να μιλήσουν για πράκτορες, προβοκάτσια, έξωθεν “κατασκευη”

Σάββατο 14 Αυγούστου 2010

ΕΦΥΓΕ Ο ΠΑΡΙΣ ΚΕΛΑΙΔΗΣ

Ακούστε ήντα μηνύσανε του Νάδη οι γιαντρειωμένοι
Να τωνε πάσιν άρματα μολύβια και μπαρούθια
Και πόλεμο θα κάμουνε του Χάρο δίχως άλλο
Για δεν τονε βαστούνε μπλιο να ξεδιαλέει τσ άντρες
Να παίρνει τσ άντρες τσι καλούς τσι καστροπολεμάρχους
Απού τα κάστρη πολεμούν

Σήμερο αποχαιρετούμε ένα τέτοιον άντρα. Τα κάστρη που πολέμησε δεν ήταν με άρματα, ευτυχώς ή δυστυχώς αυτή την εποχή την είχαν ολοκληρώσει οι προηγούμενοί τους, άντρες σαν το πατέρα του το Σταύρο κι άλλους πολλούς. Η εποχή του ήταν εποχή άλλου πολέμου. Αυτού της διατήρησης της ταυτότητας εκείνων που η φτώχεια κι ένα συγκεντρωτικό κράτος ξενίτευαν στην Αθήνα και στο εξωτερικό. Κι αργότερα, της μεταλαμπάδευσης των αξιών της σφακιανής