«Πρέπει να ξαναστείλουμε σχεδιασμένα, παραγωγικά, οικονομικά και πολιτιστικά ένα μέρος του κόσμου στην ύπαιθρο με την ύπαρξη ενός μελετημένου θεσμικού πλαισίου» λέει στην «ΕΦ.ΣΥΝ.» ο Γιώργος Ανδρεαδάκης
Συντάκτης: Παναγιώτης Γεωργουδής
Είναι μάχιμος αγρότης, συνεταιριστικός υπάλληλος τριάντα χρόνια, συνδικαλιστής των εργαζομένων στην Ενωση Αγροτικών Συλλόγων Ηρακλείου (ΕΑΣΗ), επίτιμος πρόεδρος Τεχνολόγων Γεωπονίας Ανατολικής Κρήτης.
Πάλεψε μόνος του τους «πράσινους» αγροτοπατέρες και τα κομματικά καπελώματα που διέλυσαν το συνεταιριστικό εγχείρημα μαζί με τους «γαλάζιους», προβάλλοντας σε δύσκολες εποχές τη συνεταιριστικότητα και την αλληλεγγύη των αγροτών ως μόνη διέξοδο στα προβλήματά τους.
• Κύριε Ανδρεαδάκη, έχετε μια πλούσια εμπειρία και δράση στο αγροτικό κίνημα. Τι έχει συμβεί σε αυτόν τον νευραλγικό χώρο;
Πρέπει να προσεγγίζουμε το σύνθετο αγροτικό πρόβλημα με αναλυτική επιστημονική γνώση, με αίσθηση της πραγματικότητας, γιατί μόνο αυτή μπορεί να μας δείξει πώς να την αλλάξουμε, παίρνοντας υπόψη μας τη διαλεκτική σχέση χθες-σήμερα-αύριο.
Γιατί το χθες δίνει το σήμερα, το σήμερα με το χθες θα δώσουν το αύριο, το οποίο πρέπει να είναι ανατρεπτικό. Προς μια κατεύθυνση ανάπτυξης του αγροτοδιατροφικού τομέα και της υπαίθρου γενικότερα, σε βάση συνεταιριστική και πλατιάς συλλογικότητας.
Ο ατομισμός μάς κατέστρεψε. Αλλά αυτός δημιουργήθηκε από τις εγκληματικές πολιτικές των προηγούμενων κυβερνήσεων που τώρα κρύβονται, διέλυσαν την αυτονομία του συνεταιριστικού κινήματος, το κομματικοποίησαν, το χειραγώγησαν με τους γνωστούς αγροτοπατέρες, οι οποίοι έδρασαν προς ίδιον όφελος και ενάντια στα συμφέροντα των αγροτών.
• Οι αγρότες έχουν την παλιά δυναμική;
Οι αγρότες έχουν χάσει ένα μέρος από την κοινωνική, οικονομική και πολιτική τους βαρύτητα. Το 1955, το 54,5% του πληθυσμού ασχολούνταν με τη γεωργία.
Το 1970, το 40%. Σήμερα ίσως το ποσοστό να έχει φτάσει κάτω του 10%. Οι αγρότες που εξαπατήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια τώρα ζουν την ανασφάλεια και την πλήρη αβεβαιότητα τόσο για το εισόδημά τους όσο και για την ύπαρξη του ίδιου του επαγγέλματός τους.
Βλέπουν πως τα γεγονότα τούς ξεπερνάνε σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο (ΤΤΙΡ-ΚΑΠ κ.λπ.) και δεν έχουν στήριξη από πουθενά. Αισθάνονται πως έχουν ημερομηνία λήξης οι μικροί και μεσαίοι αγρότες που είναι η συντριπτική πλειονότητα του επαγγέλματος.
Τους έχει τεθεί άμεσα το ερώτημα τι θα γίνουν αυτοί και τα παιδιά τους, εργάτες γης, γκαρσόνια στα ξενοδοχεία, άνεργοι; Αυτά αισθάνονται ως μέλλον και είναι απελπισμένοι.
• Ποια είναι η κατάσταση στην Κρήτη από πλευράς αγροτικής παραγωγής;
Μια ακτινογραφία της υπαίθρου στην Κρήτη δίνει την εξής εικόνα. Η καλλιέργεια της ελιάς ανέρχεται περίπου σε 2.300.000 στρέμματα και 45.000.000 ελαιόδεντρα. Από αυτά, τα μισά στρέμματα ελιάς βρίσκονται στον νομό Ηρακλείου και τα υπόλοιπα στους άλλους νομούς.
Μια καλή παραγωγική χρονιά δίνει γύρω στους 100.000 τόνους λάδι και μια μέση παραγωγή 50.000-60.000 τόνους λάδι. Το μεγάλο αρνητικό στοιχείο είναι πως δεν έχουμε υψηλό επίπεδο τυποποίησης, το περισσότερο λάδι εξάγεται χύμα στην Ιταλία, με αποτέλεσμα οι παραγωγοί να χάνουν σημαντικά ποσά.
• Με την αμπελουργία τι γίνεται που υπάρχει μεγάλη παράδοση;
Η καλλιέργεια του αμπελιού τώρα καλύπτει μια έκταση 130.000-140.000 στρέμματα, από αυτά το 85-90% καλλιεργούνται στον νομό Ηρακλείου και τα υπόλοιπα στους άλλους νομούς. Από τα 130.000 στρέμματα στα 75.000 καλλιεργείται σουλτανίνα, εκ των οποίων στα 12.000 στρέμματα επιτραπέζια σουλτανίνα.
Η παραγωγή επιτραπέζιου σταφυλιού στην Κρήτη καλύπτει τις ανάγκες του νησιού, ένα τμήμα αποστέλλεται στην υπόλοιπη Ελλάδα και 8.000-10.000 τόνοι εξάγονται σε χώρες του εξωτερικού.
Τα 50.000 στρέμματα αμπελιού είναι οινοστάφυλα διαφόρων ποικιλιών. Από το 2002 και μετά έγινε μια πολύ σημαντική προσπάθεια παραγωγής κρασιού με επιτελικό σχεδιασμό στην ποικιλιακή σύνδεση διαφόρων επιτραπέζιων ποικιλιών και στην ταυτόχρονη βελτίωση των οινοποιητικών μονάδων για 5.000-7.000 στρέμματα.
• Ο εθνικός στρατηγικός σχεδιασμός τι πρέπει να περιέχει;
Πρέπει να ξαναστείλουμε σχεδιασμένα, παραγωγικά, οικονομικά και πολιτιστικά ένα μέρος του κόσμου στην ύπαιθρο με την ύπαρξη ενός μελετημένου θεσμικού πλαισίου για την παραγωγική ανασυγκρότηση και την ανάπτυξη του αγροτικού τομέα.
Κομβικό ζήτημα είναι η σύνδεση της έρευνας και της καινοτομίας με την αγροτική παραγωγή, για να πέσει το κόστος καλλιέργειας και να αναβαθμιστούν ποιοτικά τα προϊόντα με πλήρη τυποποίηση.
Πρέπει να υπάρξει εκπαίδευση αγροτών, αγροτοηγετών και γεωτεχνικών στις νέες μεθόδους καλλιέργειας στην παραγωγή τροφίμων και διατροφής σε σύνδεση με τα Πανεπιστήμια, τα Ερευνητικά Κέντρα και τα ΤΕΙ.
Ο ΟΓΑ να παραμείνει αυτοτελής λόγω των αγροτικών ιδιαιτεροτήτων. Να δοθούν στους μικρομεσαίους αγρότες φτηνό ρεύμα και αφορολόγητο πετρέλαιο.
Σύνδεση της επιδότησης με την παραγωγή και τους παραγωγούς που παράγουν. Το προηγούμενο σύστημα επιδοτήσεων αλλοτρίωσε τους παραγωγούς και δημιούργησε έναν ατομισμό που ευνόησε το πολιτικό κατεστημένο, για να περάσει τις σάπιες επιλογές του.
Θέλαμε λάδι, έκαναν εισαγωγή από την Τυνησία χωρίς αντίσταση, όσπρια από την Τουρκία, κρασί από τη Χιλή, ντομάτες από την ΠΓΔΜ, λεμόνια Αργεντινής κ.λπ.
Σήμερα το 80% των προϊόντων που καταναλώνουνε το εισάγουμε. Δίνουμε περίπου 8 δισεκατομμύρια ευρώ για τις ανάγκες μας. Αυτό πρέπει να αντιστραφεί πλήρως και είναι δύσκολο.
Ολες αυτές οι αλλαγές πρωτίστως απαιτούν να σπάσει ο ατομισμός και να πάμε σε συλλογικές προσπάθειες αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης των αγροτών από τα κάτω και ισχυρούς συνεταιρισμούς με συμμαχία αγρότη-καταναλωτή.
Ταυτόχρονα χρειάζεται εθνικός διατροφικός σχεδιασμός με βάση την κρητική διατροφή που αποδείχθηκε πλήρως υγιεινή και μη καταναλωτική.
Αυτό το στοιχείο είναι συναρτημένο με την ευρύτερη πολιτισμική δομή μας και το ελληνικό τοπίο. Με πυρήνα αυτά τα στοιχεία μπορούμε να δημιουργήσουμε έναν νέο διατροφικό ευρωπαϊκό πολιτισμό.
πηγή: ΕΦΣΥΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου