Η οικονομική κρίση έχει δώσει την ευκαιρία στους διαχειριστές του συστήματος -στην προκειμένη περίπτωση, στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ- για μια ολομέτωπη επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους. Δεδηλωμένος στόχος (πέρα από τη μείωση των αποδοχών κατά 20-30% σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα) είναι η εξάλειψη και των τελευταίων υπολειμμάτων κρατικής κοινωνικής πολιτικής. Ιδεολογικός πολιορκητικός κριός είναι η διατυμπανιζόμενη «αναποτελεσματική και καταστροφική» κρατική παρέμβαση στην οικονομία και γι’ αυτό επιβάλλεται η (κατά το δυνατόν) πλήρης ιδιωτικοποίηση της οικονομίας. Κεντρικό ρόλο στην παραχώρηση γης και ύδατος στο ιδιωτικό κεφάλαιο, κατέχει η ιδεολογική διαστρέβλωση της ιστορικής εμπειρίας -των περιόδων που υπήρχε ισχυρή κρατική παρέμβαση στην οικονομία όπως ήταν η πρώτη περίοδος των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του 1980.
Τα παραπάνω μεθερμηνευόμενα οδηγούν σε μια διπλή επίθεση:
Πρώτον, ενάντια στους «υπεράριθμους και τεμπέληδες» δημόσιους υπαλλήλους.
Δεύτερον, ενάντια στον, υποτίθεται, «πολύ μεγάλο» δημόσιο τομέα της οικονομίας στην Ελλάδα. Ο οποίος, όπως όλα τα πράγματα, έχει και αυτός την προϊστορία του, που ανάγεται στην «αμαρτωλή δεκαετία του ΠΑΣΟΚ», τη δεκαετία του 1980.
Η συζήτηση που πυροδοτήθηκε μετά τις δηλώσεις του επικεφαλής του Eurogroup Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ για τη διαφθορά στην Ελλάδα, είναι αποκαλυπτική τόσο των προθέσεων όσο και της ιδεολογικής παραχάραξης της (σχετικά) πρόσφατης ιστορίας. Για τη Νέα Δημοκρατία η συζήτηση για την κρατική διαφθορά θα πρέπει να εκκινήσει από τη δεκαετία του 1980, τη «δεκαετία του ΠΑΣΟΚ» που έφερε το «γιγαντισμό του κράτους». Ο Κ. Μητσοτάκης δηλώνει:
«Είναι ανάγκη, χάριν της ιστορίας, να πούμε μία πολύ απλή αλήθεια: Φταίνε και τα δύο μεγάλα κόμματα, με τη διαφορά ότι δεν είναι ίσες οι ευθύνες. Η πραγματικότητα είναι ότι το 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου εισήγαγε για πρώτη φορά την πολιτική των ελλειμμάτων. Για να κάνει κοινωνική πολιτική με δανεικά, οδήγησε τη χώρα σε χρεοκοπία. Όπως λέει ο Γιούνκερ, το 1990 η Ελλάδα ήταν μία πτωχευμένη χώρα».
Ο Προκόπης Παυλόπουλος από την πλευρά του επανέλαβε ότι:
«[…] πρέπει να εξεταστεί τι έγινε από το 1981 και μετά στην οικονομία, καθώς η περίοδος από το 1981 έως το 1990 ήταν η «χαμένη δεκαετία» για να βγει η χώρα μια και καλή από την κρίση».
Στα παραπάνω ιδεολογήματα της Νέας Δημοκρατίας, οι απαντήσεις των στελεχών του ΠΑΣΟΚ είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικές της νεοφιλελεύθερης μετάλλαξης της σοσιαλδημοκρατίας. Όχι μόνο δεν υπερασπίστηκαν την παλαιά κεϋνσιανή παράδοση της Σοσιαλδημοκρατίας, αλλά στην ουσία προσπάθησαν να υπερκεράσουν σε «αντι-κρατισμό» τη ΝΔ αποκηρύσσοντας το παρελθόν του ίδιου τους του κόμματος. Ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου (ΓΑΠ) παραδίδοντας την κρατική περιουσία στους ιδιώτες καπιταλιστές δηλώνει… αντιεξουσιαστής:
«Είμαστε αντιεξουσιαστές στην εξουσία»
Για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο ΓΑΠ, και το σημερινό ΠΑΣΟΚ, αποκηρύσσει τον «αμαρτωλό κρατικισμό» του κόμματος του στο παρελθόν, δηλώνει:
«Είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε την κρίση ευκαιρία, διορθώνοντας λάθη δεκαετιών. Γιατί φτάσαμε σε μια πραγματική μαύρη τρύπα, χωρίς τέλος. […] είναι οι πελατειακές αποφάσεις που επί δεκαετίες έπαιρναν, ναι, όλες οι κυβερνήσεις».
Ο Πάγκαλος, με το γνωστό απροκάλυπτα ταξικό τρόπο του, δεν αφήνει αμφιβολίες για την οριστική ρήξη της Σοσιαλδημοκρατίας με την παλιά εργατική της βάση:
«Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης […] για την κατάσταση στο δημόσιο τομέα είπε ότι η χώρα εισπράττει φόρους και δανείζεται “για να πληρώνει δημοσίους υπαλλήλους”».
Τα ερωτήματα λοιπόν που ανακύπτουν είναι:
Τι πραγματικά έγινε τη δεκαετία του 1980 στην ελληνική οικονομία;
Είναι αληθές ότι εκείνη τη δεκαετία το πρόβλημα ήταν η «μεγάλη κρατική παρέμβαση» που δημιούργησε δυσβάστακτα ελλείμματα που τα πληρώνουμε ακόμα και σήμερα; Είναι αλήθεια ότι ο δημόσιος τομέας «γιγαντώθηκε» στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1980;
Στο σημείο αυτό, μια υπενθύμιση και μια διευκρίνιση.
Η υπενθύμιση είναι ότι με το θέμα εάν οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι υπεράριθμοι στην Ελλάδα έχουμε ασχοληθεί αναλυτικά στη δημοσίευσή μας «Ιδεολογία και ταξική κυριαρχία». Το θέμα το θεωρούμε λήξαν: δεν είναι πολλοί οι δημόσιοι υπάλληλοι στην Ελλάδα, τα στοιχεία είναι αδιαμφισβήτητα. Τα περί του αντιθέτου αποτελούν ιδεολογικές κατασκευές.
Τώρα…
… η διευκρίνιση αφορά το εξής: δεν υπερασπιζόμαστε, ως Αριστερά, την κρατική παρέμβαση στην οικονομία γενικώς και αορίστως. Η κρατική παρέμβαση στην οικονομία, η παλιά κεϋνσιανή πολιτική, είχε σαν στόχο την ομαλή λειτουργία του καπιταλισμού και ως τέτοια ήταν το ίδιο ταξική όσο και ο νεοφιλελευθερισμός. Το κράτος επί κεϋνσιανισμού συσσώρευε ελλείμματα επειδή επιδοτούσε με σκανδαλώδη τρόπο, σχεδόν δωρεάν, τους ιδιώτες καπιταλιστές, δεν είχε ως στόχο να τους ανταγωνιστεί με κρατικές επιχειρήσεις -και πολύ περισσότερο να τους εξαλείψει. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, το κράτος χρησιμοποιούσε τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων των εργαζομένων για να δίνει κυριολεκτικά χαριστικά δάνεια στους καπιταλιστές την ίδια στιγμή που οι τόκοι για τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων ήταν σε μηδενικό επίπεδο χάρις στην κρατική παρέμβαση. Τα ταμεία των εργαζομένων με αυτόν τον τρόπο συσσώρευαν προβλήματα και οι καπιταλιστές υπερκέρδη. Όπως θα δούμε, τη δεκαετία του 1980 το κράτος κυριολεκτικά σκόρπισε δισεκατομμύρια δραχμών για να διασώσει τους καπιταλιστές και όχι για κοινωνική πολιτική όπως ψευδός αφηγείται ο αστικός μύθος.
Ο κεϋνσιανισμός συσσώρευε αντιφάσεις στο πέρασμα του χρόνου και τελικά ξεπεράστηκε από το ίδιο το σύστημα στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Ως Αριστερά, δεν διεκδικούμε την επιστροφή σ’ έναν «παλιό καλό κεϋνσιανισμό». Διεκδικούμε (και απαιτούμε) τη δημόσια και δωρεάν παιδεία και υγεία, ένα αποτελεσματικό κράτος πρόνοιας για τους ανέργους και τους συνταξιούχους, δημόσιες φτηνές συγκοινωνίες κ.λπ., στο όνομα των συμφερόντων του κόσμου της εργασίας. Που σημαίνει τα ακριβώς αντίθετα με τον παλιό κεϋνσιανισμό: κρατικοποιήσεις και βαριά φορολογία για το κεφάλαιο για να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες των εργαζομένων, εργατικός έλεγχος στην οικονομία για να αποφευχθούν λοβιτούρες και κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος.
πηγή: aφορμή
πηγή: aφορμή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου