Η οικονομική κρίση έχει δώσει την ευκαιρία στους διαχειριστές του συστήματος -στην προκειμένη περίπτωση, στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ- για μια ολομέτωπη επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους. Δεδηλωμένος στόχος (πέρα από τη μείωση των αποδοχών κατά 20-30% σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα) είναι η εξάλειψη και των τελευταίων υπολειμμάτων κρατικής κοινωνικής πολιτικής. Ιδεολογικός πολιορκητικός κριός είναι η διατυμπανιζόμενη «αναποτελεσματική και καταστροφική» κρατική παρέμβαση στην οικονομία και γι’ αυτό επιβάλλεται η (κατά το δυνατόν) πλήρης ιδιωτικοποίηση της οικονομίας. Κεντρικό ρόλο στην παραχώρηση γης και ύδατος στο ιδιωτικό κεφάλαιο, κατέχει η ιδεολογική διαστρέβλωση της ιστορικής εμπειρίας -των περιόδων που υπήρχε ισχυρή κρατική παρέμβαση στην οικονομία όπως ήταν η πρώτη περίοδος των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του 1980.
Τα παραπάνω μεθερμηνευόμενα οδηγούν σε μια διπλή επίθεση:
Πρώτον, ενάντια στους «υπεράριθμους και τεμπέληδες» δημόσιους υπαλλήλους.
Δεύτερον, ενάντια στον, υποτίθεται, «πολύ μεγάλο» δημόσιο τομέα της οικονομίας στην Ελλάδα. Ο οποίος, όπως όλα τα πράγματα, έχει και αυτός την προϊστορία του, που ανάγεται στην «αμαρτωλή δεκαετία του ΠΑΣΟΚ», τη δεκαετία του 1980.
Η συζήτηση που πυροδοτήθηκε μετά τις δηλώσεις του επικεφαλής του Eurogroup Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ για τη διαφθορά στην Ελλάδα, είναι αποκαλυπτική τόσο των προθέσεων όσο και της ιδεολογικής παραχάραξης της (σχετικά) πρόσφατης ιστορίας. Για τη Νέα Δημοκρατία η συζήτηση για την κρατική διαφθορά θα πρέπει να εκκινήσει από τη δεκαετία του 1980, τη «δεκαετία του ΠΑΣΟΚ» που έφερε το «γιγαντισμό του κράτους». Ο Κ. Μητσοτάκης δηλώνει:
«Είναι ανάγκη, χάριν της ιστορίας, να πούμε μία πολύ απλή αλήθεια: Φταίνε και τα δύο μεγάλα κόμματα, με τη διαφορά ότι δεν είναι ίσες οι ευθύνες. Η πραγματικότητα είναι ότι το 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου εισήγαγε για πρώτη φορά την πολιτική των ελλειμμάτων. Για να κάνει κοινωνική πολιτική με δανεικά, οδήγησε τη χώρα σε χρεοκοπία. Όπως λέει ο Γιούνκερ, το 1990 η Ελλάδα ήταν μία πτωχευμένη χώρα».
